تئاتر ابزورد (پوچی)

​تئاتر ابزورد (پوچی) 

تئاتر ابزورد (پوچی) یک شیوه تئاتری است که ریشه در فرانسه اواخر دهه ۱۹۴۰ دارد. این سبک به شدت بر فلسفه وجودی تکیه دارد و عمدتاً خاص نمایشنامه­ هایی است که نمایشنامه­ نویسان اواخر دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ می­نوشته­ اند .

این شیوه تئاتری بیانگراین باوراست که دریک جهان بدون وجودخداوند،وجود انسان بی­مفهوم وبی­ هدف بوده وهمه ارتباطات منجربه شکست می­شودونتیجه اجتناب­ ناپذیر آن«سکوت»است.

تئاتر پوچی با ارائه مستقیم یافته­ های وجودی، خود با فلسفه وجود ارتباط دارد.

هدف این شیوه تئاتری نشان دادن دنیایی است که بشرفقط باخودونه چیزدیگربدنیا می ­آیدوبایدجایگاه خودرادرجهان متافیزیک پیداکند.

اغلب آثار ابزورد از عرف تئاتری بهره می­گیرند اما محدود به آن نیستند. این کارها عموماً سطوح بالایی از مغایرت و بیگانگی دارند مثل صحنه تشیع جنازه که در آن بازیگران خوشحالند و یا جشن تولد که با افسردگی اجرا می­شود.

اصطلاح«تئاترپوچی»توسط مارتین اسلین منتقددرمقاله وی به سال۱۹۶۰وبعداًدرکتابی به همین نام ابداع شده است.

اواین نمایشنامه ­هارابرمبنای یک تم اصلی پوچی مشابه آنچه آلبرکامو درمقاله سال۱۹۴۲خودباعنوان«افسانه سیسیفوس»استفاده می­کند،بکار می­گیرد.

پوچی در این نمایشنامه ­ها شکل واکنش انسان را نسبت به جهان بی­ مفهوم را در برمی­گیرد، انسان مانند عروسک خیمه­ شب­ بازی در کنترل نیرویی خارجی است.

این اصطلاح برای طیف وسیعی از نمایشنامه­ ها بکار برده می­شود و بسیاری از این خصوصیات در نمایشنامه ­های این سبک یکسان است.

کمدی که با تصاویر تراژیک آمیخته شده، شخصیت­هایی که با ناامیدی محبورند کارهای تکراری و بی­ مفهوم انجام دهند، دیالوگ­ های پر از کلیشه، بازی کلمات و بیهودگی، و موضوعات تکراری و گسترش دهنده پوچی.

از نمایشنامه ­نویسان تئاتر ابزورد می­توان به ساموئل بکت، اوژن یونسکو، ژان ژنه، هارولد پینتر و ادوارد آلبی اشاره کرد.