پنکه انگلیسی

یه پنکه انگلیسی

که آویزون ِ از زمینو آسمون ِ آبُدان

موج مونه گرفته

لا به لا ابرا گیر دادُم به خودم

تا آفتاب بتون بُخوره

بچرخیم بلکه یه چیزایی یادمون بیاد…..

یه پنکه انگلیسی

که آویزون ِ از زمینو آسمون ِ آبُدان

موج مونه گرفته

لا به لا ابرا گیر دادُم به خودم

تا آفتاب بتون بُخوره

بچرخیم بلکه یه چیزایی یادمون بیاد

یه چیزایی به هرکدوم از پرّه هام ویلونه

ویلونن ، گوشت و استخون فک و فامیلاتون که رفتن غربت

ویلونه ، عکس بچه گیاتون که مو براشون غریبُم

« مسجد بوشهریا » زیر علمُم سنج دمام میزنه،

ویلون کلیسا لب یه پرم ، زنگ میزنه ویلون

دوچرخه های « بیست هشتی » که از کنار پلیتا میرفتن

سر کارُ ئی گونی های تیکه پاره مال شهیدا

که خدا میدونه هر کدومشون کجای دل کی میخواد بیفته

بیفته عین خُمپاره ترکش بزنه به اونایی که یادشون رفته

پنکه

یه پنکه ای که زیر خمسه خمسه

با جونش میچرخید و بازی میکرد

قربون آبُدان که همه چیاش آبُدانیه

مو با ئی همه پیچ و مُهره انگلیسی که تو تنمه

بچه ناف پالایشگام

میدون طیب/آخر خیابون سیاحی/ نبش ۲۰متری

سایم افتاده رو خونه شرکتی یا

ایقد میچرخم

که بیلرسوتای خسه و خیس

دلشون خُنک بشه

زینو … زینو … بخونم بزنم به شرجی

بریم تو نخلا

زلف زنامون ول کنیم تو هوای دمت گرم

سایم افتاده رو قبرا سینما

میچرخم مثِ سینه زنی

گرد خاکسّون میفرسّم پشت پرده هایی که دسّاش

نزاشتن حرف گوزنا تموم بشه رو پرده سینما

پنکه فاتحه نبلده

ولی او عامویی که تو مو هی پیچ و تابُم میده ، میگه :

بچرخ

بغض پنکه، یه بغض دیگن ، بچرخ

ولی فوگورات بگیرتشون

اگه با سیمای بیسیمشون

اتصالی بندازن تو زندگیم

به ولای علی

یه پنکه ای بود

که وختی اعصابش خراب میشد

سیماش قاطی میکرد

دس می پروند ، کله می پروند

تیکه می پروند:

خوشکله ، زیر پنکه نشین که تیکه تیکت می کنه

هنو یه جو غیرت تو پرو بالُم مونده

که وختی میچرخم شبیه قرتی یا نشُم

مو یه پنکه انگلیسی یُم

خلاص

پاشم برسه هسُم

خلاف !

آه ! دخیلت یا سید عباس

جیر جیری که تو چرخ دنده هامه

همو سرفه های خشکی ی ِ که شیمیایی

توآخرین چرخی که زدن

بغل یه ساک برزنتی زدشون زمین گیرشدن

عینهو مو که دارمُ میچرخُم می یُفتم می گیرُم به خرابه ها

دخیلت

ئی پنکهِ

تنها پهلونی ِ که بی خالکوبی می چرخه

سید ! دلی که پر باروتِ

حرفاش معرکه نیسّن که براش پنزاری بندازن

آخرش گندش مثِ دود میزنه بالا

تریاکی یا ، دارن به آسمون نیگا میکنن

یه ستاره تو آسمون ِ خدا بود

که حالا داره مث یه پنکه سوسو می زنه

می شینن می کِشن

نقشه

چاقو

دس میکشن تو یه شب مهتابی که ماهِش مُونم

ئی چرخ آخرم به سلامتی اونایی که شورش در آوُردَن

شهرشون که تابسّون یه زخم ِ وُ آبشون نِمَک

اشک شور، زخم چش می سوزونه کُکا!( ئی تیکه ی دشتی بُخون )

چرخیدن تو خونِمه که به لِبُم رسیده

می خوام شورش ِ در بیارُم

مِثِ یه دعوا ناموسی بچرخُم غیرتی

بریزم تو لین یک

یَزلِه بشه با چُماقا وُ چاقوا وُ تفنگا. . . .

خدا رحمت کنه مرده هاتون ِ که هر کیش یه جا خاکه

مُنم خونوادِمِه از دس دادُم

خیلی پنکه بودیم تو خونه ها

هیشکی مان ِ از زیر آوار نِکشید بیرون

لاله هم نِکشیدن برامون تو روزنامه هاشون

خدای محمد کنه

یه روزی

ئی بچه کوچیکا یه مرغ هوا بسازن

اسمش ِ بذارن پنکه انگلیسی

اوقد بش نخ بدن تا ازئو بالاها

برقص ِ برا عشقمون یه توپه وُ زمین ِخاکی

سینما و لین یک ، بریم وُ تانکی

آتیشا تو دله ها پاتق شب بود

جک می گفتیم برا هم خنده رو لب بود

شرجی یا، شیرجه تو شط شِنو میکِردیم

خودمون ِ توی آب ولو می کِردیم

بمبو بمبو ، هِلِه با ضرب و تیمپو

می خوندیم بندری با سیا سمبو

مو حق داشتم یکی پیدا بشه ازُم یه فیلم مستند بسازه

آبُدان ببرم دور دنیا بگردونم . . .

ولی خُ یه روزی

ئی بچه کوچیکا

خدای محمد

یه مرغ ِهوا. . .

داغونم کُکا

داغونم کُکا

شاعر : کورش کرم پور