دسته: دلنوشته

زنده یادم کن نه زنده یادم کن

پشت هرنقابی باشیم آخر هویتمان همان نام شناسنامه است…

جایی همین نزدیکی ها – آرمیده ام زیرخاکی نیستم ، اما روی خاکم بدم می آید از واژه دوری و دوستی همین نزدی کی هاهم 

حتی دیگر دل دزدیدن کبریت واسه روشن کردن شمع های سقا خونه رو ندارم…

تو هم برو… دیگر من با خیالم درد دل می کنم…

منتظر شاخه گل دخترک گل فروشم آه ، او  نیز دیگر از من روی گردانید

میدانم… منتظر نباش … دیگر نمی آیم… بال و پرم ریخت… کاش آواز سکوت پرندگان همدمم شود…

دوتا آرزوی بزرگ ، شاید بهترین لحظه هام توی بوقوع پیوستن این آرزو ها باشه: یکی دیدن خانه معبود   دومی یکی از روزای پایانی