دسته: شعر

گل بستان غزلهای منه خسته سلام بسته به قلب منه خسته وبشکسته سلام وقت داری که دمی چند به من گوش کنی درعوض شیره ی

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش زده‌ام فالی

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند وان که این کار ندانست در انکار بماند اگر از پرده برون شد دل من عیب

یه پنکه انگلیسی که آویزون ِ از زمینو آسمون ِ آبُدان موج مونه گرفته لا به لا ابرا گیر دادُم به خودم تا آفتاب بتون

می‌دانم حالا سالهاست که دیگر هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد حالا بعد از آن همه سال، آن همه دوری آن همه صبوری من دیدم از

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلا به تو افتاده مسیرم که بمیرم یک قطره آبم که در اندیشه دریا افتادم و باید

آب را گل نکنیم در فرودست انگار کفتری می خورد آب یا که در بیشه ای دور سیره ای پر می شوید یا در آبادی

 صدا کن مرا صدای تو خوب است صدای تو سبزینه گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید. در ابعاد این عصر خاموش من